Ik heb het altijd al gehad, maar hoe ouder ik word, hoe vreemder ze worden. Ik heb het over dromen. Vannacht bij voorbeeld had ik, gewoon in m’n eigen huis, prinses Beatrix op bezoek. In levende lijve! Mijn kleinkinderen van beide zoons waren er ook. Ze waren weer klein, -zoals ik ze me trouwens het liefste herinner,- en stoorden af en toe mijn gesprek met de prinses, die dat helemaal niet erg vond (‘Ik heb ook kleinkinderen’, zei ze) . Ze zat gewoon op een stoel in mijn voorkamer. De kleinkinderen waren helemaal niet onder de indruk van die vreemde mevrouw die onaangekondigd op bezoek was gekomen. Ikzelf trouwens ook niet.
Ons gesprek ging over ‘ongecompliceerdheid’. Ze vond het geweldig dat wij hier zo ongecompliceerd leven. ‘U heeft niet eens een kerstboom’, zei ze bij voorbeeld, ‘iets waar ik absoluut niet onderuit kom. Stel je voor, iedereen verwacht dat van mij, zoals men mijn hele leven van alles en nog wat van mij verwacht heeft…’ ‘Tja’, zei ik, ‘als u dat rekent tot de dingen die uw leven gecompliceerd maken…, dan leef ik inderdaad ongecompliceerd. Ik hoef niks en ik moet niks. En op onze leeftijd – de prinses en ik delen hetzelfde geboortejaar- zou iedereen zo moeten leven. Ik hoef niet alleen geen kerstboom, ik hoef en moet ook geen cadeaus, geen kalkoen, geen gevulde kip, geen rollade, geen pom, geen pastei… Met een klein sterretje –en dat mag best van chocola zijn zodat het al heel gauw ook verdwijnt - als symbool voor de ster die Balthazar, Melchior en Kaspar naar het kindeke Jezus leidde ben ik al dik tevreden.
Een wens die ik ook heb, is dat mijn tachtigjarige stem nog net zo krachtig was als toen ik jong was…, dan zou ik zo luid als ik maar kon het ‘Vrede Op Aarde’ zingen in de hoop daarmee een heel kleine bijdrage te leveren aan die door zo velen gekoesterde wens. ‘Ja maar’, antwoordde de prinses, ’ik ben daar gelukkig al wel aan begonnen, want kijk nou eens, al kom ik niet onder al die zaken uit die u daar heeft opgenoemd (behalve het zingen natuurlijk), ik ben toch maar gewoon weggereden uit Drakenstein en zit hier nu gezellig bij u, een Nederlandse vrouw als ik, maar geen prinses, in een ver land op de koffie.’ We moesten daar allebei om lachen.
M’n kleindochter – nu een volwassen vrouw, maar in mijn droom dus weer klein - kwam tussenbeide en riep luidkeels: ‘Oma, heb je nog niet gezien dat ik m’n haar laat groeien?’ Ik had het inderdaad opgemerkt en geneerde me eigenlijk een beetje voor de prinses dat m’n kleindochter met zo’n raar ‘warhoofd’ rondliep. Even later stapte m’n oudste schoondochter binnen en die begon in de keuken meteen in de potten die op het vuur stonden, te roeren. ‘Schaam je je niet mens’, riep ze uit, ‘dat je de prinses niet eens iets te eten hebt aangeboden? Waar is je Surinaamse gastvrijheid gebleven? Je bent na al die jaren Suriname toch een bakra gebleven.’ ‘Nee, dat hoeft echt niet’, riep Bea terug, ‘dat zou alles alleen maar gecompliceerd maken en daar wil ik juist vanaf. Ik moet me trouwens haasten want ik moet nog naar een kerstdiner bij Maxima… dat zou ik bijna vergeten omdat het hier zo ongecompliceerd gezellig is. U ziet het: mijn leven is toch nog steeds gecompliceerd. Met u in gedachten, zal ik allen die aan het diner deelnemen, aanmoedigen om gezamenlijk en zo luid mogelijk het ‘Vrede Op Aarde’ te zingen. Maar na het kerstdiner ga ik nog een beetje beeldhouwen, dan voel ik me weer ongecompliceerd.’
Ik begeleidde haar naar buiten. Haar auto –een kleintje maar- stond op de hoek, zonder chauffeur, maar vol kleine kinderen. ‘Ach’, zei ik, ‘had u uw kleinkinderen meegebracht? Waarom heeft u ze niet mee naar binnen genomen? Dan hadden ze met de mijne kunnen spelen, lekker ongecompliceerd.’ ‘De volgende keer, de volgende keer’, zei ze, terwijl ze achter het stuur kroop en aan de inmiddels vechtende kleinkinderen zeer ongecompliceerd enkele rake klappen uitdeelde. En daar scheurde ze weg, op naar het kerstdiner bij Maxima! Op naar haar toch nog gecompliceerde leven… Ik werd - heus waar- zo schaterlachend wakker dat ik mijn ongecompliceerde man bijna het bed uit schaterde!
Cobi Pengel
Comentarios